Oblivion Sun -
Oblivion Sun
Het was rond
2000 dat er weer een teken van leven kwam uit het Happy The Man
kamp. De progband met cultstatus uit het oosten van de Verenigde
Staten stond jarenlang met hun ware fusie tussen prog, jazzrock en licht
klassieke invloeden bij insiders bekend als het neusje van de zalm. Een
soort evenknie van Gentle Giant: met alle frivoliteiten,
maar wel iets meer gepolijst. De wederopstanding van de groep op
NEARfest staat nu, acht jaar later, bij veel bezoekers nog steeds vers
in het geheugen gegrift. Ook “The Muse Awakens” uit 2004 kon prima door
de beugel en bleek de perfecte opvolger te zijn van het magnum opus van
de groep, het in 1978 verschenen “Crafty Hands”. Vervolgens werd er vier
jaar lang aan verschillende projecten gewerkt door de verschillende
bandleden. Gitarist Stan Whitaker en toetsenist/saxofonist Frank Wyatt (HtM-leden
van het eerste uur) leveren nu hun nieuwe project “Oblivion Sun” af. Die
groep bestaat verder uit toetsenist Bill Plummer (geluidsman van Happy
the Man), bassist Dave Demarco en drummer Chris Mack (bekend van
Illuvatar). Eerst zou de groep met de welluidende naam Pedal
Giant Animals door het leven gaan, vervolgens werd het
Spirit Noise, om uiteindelijk met dit titelloze debuutalbum
onder de naam Oblivion Sun op de proppen te komen.
Tja, wat moet je
bij de eerste luisterbeurt verwachten van zo’n – op papier - kwalitatief
hoogstaand gezelschap? Het antwoord is simpel: je oren spitsen en vooral
genieten van de negen stukken die in bijna drie kwartier aan je voorbij
gaan. Wederom weten Whitaker en Wyatt met pakkende en melodieuze
composities het gitaar- en toetsenspel prachtig vorm te geven. Met name
Fanfare, Noodlepoint en Golden Feast
zijn instrumentale juweeltjes met veel afwisseling, maar zonder dat ze
overdonderend en bombastisch worden, waarin teveel ideeën oververhit
raken. Het saxofoonspel vormt een schitterende combinatie met het snelle
toetsenwerk en houdt de jazzrockinvloeden levend, alsof er sinds de HtM-platen
weinig is veranderd (draai voor de lol eens No Surprises
meteen na Steaming Pipes!). Wel klinkt het eindresultaat
wat losser en lijkt het alsof de muzikanten tegenwoordig alles wat
vrijer inspelen. De plaat wisselt vocale tracks fraai af met
instrumentale werken, waarbij de eerstgenoemde soms stevig rockend uit
de hoek komen (The Ride), maar dat werkt eerlijk gezegd
heel verfrissend. Naast Whitaker’s zang komt ook zijn gitaarspel
heerlijk tot zijn recht, met name in Re: Bootsy, dat een
soort veredelde progfunk in zich heeft die soms lekker uit de bocht
vliegt. En Mack zoeft er met bassist Demarco als een razende Roeland
subliem doorheen, maar kan zich op cruciale momenten ook prachtig
inhouden - pure klasse!
“Oblivion Sun” is
zonder meer één van de progressieve hoogtepunten van 2007. Een plaat
waarin op authentieke manier wordt omgegaan met melodieuze thema’s en
waarin muzikale clichés absoluut niet aan de orde zijn. Een groep die
wellicht op het podium voor een sensatie gaat zorgen, ik hoop dat het
zover komt. Het zal geen lezer verrassen dat dit verplichte kost is voor
HtM-liefhebbers, terwijl andere belangstellenden met deze cd een album
in huis halen dat garant staat voor Amerikaanse progressieve rock in
optima forma.
Wouter Bessels |
